วัดแสงธรรมวังเขาเขียว

            ...เราก็ไม่ได้คิดจะบวชแต่เวลาจะเป็นไม่ยากนี่นะ นั่งรับประทานร่วมวงกันอยู่ พ่อกับลูกหลายๆ คน แม่ก็นั่งตรงโน้น พ่อก็นั่งตรงนี้ ลูกเต็มอยู่นี่ บทเวลาจะเป็นนะ เหตุไม่ยากนะผม การบวชก็ง่ายนิดเดียวบทเวลาจะบวช ก็สมกับที่ว่านี่ ถ้าจะเอาเมียทีไรก็ผิดก็พลาดไปทุกที  ทั้งๆ ที่พ่อผู้หญิงชอบหมดทั้งนั้นแหละ พอเราขึ้นไปบ้านไหน แต่ก่อนเขามีทำงานปั่นฝ้ายปั่นไหมกันทางภาคอีสาน ทุกวันนี้ก็มี เขาไปเที่ยวกันแต่เขาว่าไปเล่นสาว ภาษาทางนี้ ถ้าเราไปขึ้นบ้านไหน โอ๋ย เสียงลั่นไปแหละ คือพ่อแม่ทางผู้สาวน่ะชอบมากแต่ลูกสาวไม่เห็นชอบอะไร คือเขาอยากได้เรา เขาเห็นเราขยันก็รู้กันอยู่แล้ว

            พอกินข้าวด้วยกันเงียบๆ ไม่ได้พูดระยะนั้นนะ อยู่ๆ พ่อพูดขึ้นมาเฉยๆ กูก็มีลูกหลายคน ลูกผู้ชายใครๆ กูก็ไม่ แต่บักบัวนี่นา  กูก็ไม่เคยยกย่องลูกกู กูปล่อยให้ทำงานอะไรให้กูแล้ว เป็นที่นอนใจเลย กูไม่เคยได้หนักใจกับการบ้านการงานอะไรทั้งนั้นกับบักบัว ถ้าลงได้ทำมันเก่งกว่ากูด้วย ธรรมดาพ่อไม่เคยยกย่องลูกนะ มันลงได้ทำอะไรแล้วเก่งกว่ากูด้วยซ้ำไป กูสู้มันไม่ได้ ไอ้นี่ แต่นี้สำคัญที่ว่ากูพูดบอกให้มันบวชให้กูทีไร มันนิ่งมันเฉยเหมือนไม่มีปากมีดัง (ดัง = จมูก) กูตายไปนี้คงจะจมลงในนรกไม่มีใครจะฉุดลากขึ้นจากนรกแหละ  กูหวังพึ่งคนเดียวเท่านี้ นอกนั้นกูไม่หวังพึ่ง ไอ้นี้กูอาศัยมันได้ทุกอย่าง เรื่องการงานนี่ทุกสิ่งทุกอย่างกูเบาใจทั้งหมด ไม่เคยได้ต้องติมันเรื่องการเรื่องงาน แต่ให้บวชนี่กูพูดมาไม่รู้กี่ครั้งมันไม่เคยตอบไม่เคยพูดอะไรเลย เหมือนไม่มีปากมีดัง กูตายไปนี้คงจมในนรกไม่มีใครฉุดลากขึ้นแหละ พอว่าอย่างนั้นน้ำตาร่วงปุบปับๆ เรามองดูนี่นะ แม่มองมาเห็นพ่อเอาอีกแหละ ร่วงปุบปับ ๆ เราลุกเลยไม่กินกระทั่งน้ำ หนีเลย เอาหละไปคิด ข้าวกินไม่อิ่มน้ำก็ไม่ได้กิน ลงบันไดหนีเลย

            คิด ๓ วันนะ คิดถึงเรื่องการบวชมาทบมาทวน เอ๊ พ่อมาน้ำตาร่วง ยกลูกก็เรียกว่ายกแบบยกทุ่มลงพูดง่ายๆ ยกยอก็ยกยอเพื่อทุ่มลง บทเวลาจะให้บวชนี่ละทุ่มลง คิดเอ๊ พ่อไม่เคยน้ำตาร่วง  นี่พ่อน้ำตาร่วงเพราะเรา  คิดเอามากจริงๆ นะไม่สบายหัวใจเลย คิดสงสารพ่อ พ่อแม่ก็เลี้ยงเรามา ทั้งบ้านทั้งเมืองเขาก็มีลูกมีเต้า ลูกเต้าเขายังบวชได้ แม้แต่ติดคุกติดตะรางเขายังมีวันออก นี่ไปบวชไม่ใช่ติดคุกติดตะราง คนอื่นๆ เขายังบวชได้เขาสึกมาถมไป บางองค์ท่านบวชจนเป็นสมภารเจ้าวัดจนตายกับผ้าเหลืองก็ไม่เห็นท่านเป็นอะไร ทำไมเราบวชให้พ่อแม่สักเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้มีอย่างเหรอ เอาละนะที่นี่นะ คิด

            สุดท้ายก็ลง เราเป็นคนทั้งคนเป็นลูกชายคนหนึ่ง เป็นคนคนหนึ่ง คนอื่นเขาบวชได้เราบวชไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เอ้า บวชอยู่ในผ้าเหลืองมันอยากสึกจนกระทั่งตายก็ให้ตายดูซี พ่อแม่เลี้ยงมาก็ยาก จนขนาดที่ว่าร้องห่มร้องไห้เพราะเราไม่บวชเท่านี้มันพิลึกเหลือเกิน เราเป็นลูกของคนแท้ๆ ปัญหานี้ผมสรุปเอาเลยนะ ๓ วันถึงตัดสินใจได้ ไม่เคยมาร่วมรับประทานกับพ่อแม่เลยตั้งแต่บัดนั้นแล้ว กลัวจะโดนปัญหาอีก

            พอลงใจเรียบร้อยแล้วก็มากินข้าวละที่นี่ พูดในวงนั้นละ เอ้า เรื่องบวชจะบวชให้ว่างี้เลยนะ แต่ใครจะไปห้ามไม่ได้นะว่าบวชแล้วให้อยู่เท่านั้นปีเท่านี้เดือนค่อยสึกอย่างนี้ไม่เอา บวชแล้วอยากสึกเมื่อไรจะสึก แม่ฉลาดกว่าลูกซิ เอ้า เอาเถิดลูก  บวชให้เห็นต่อหน้าต่อตาแม่แล้ว ลูกออกมาขณะที่บวชนั้นน่ะจะมาสึกต่อหน้าคนมากๆ ที่ไปบวชลูกแม่ไม่ว่า ฉลาดไหมล่ะฟังเอา ใครไปบวชแล้วออกมาจากอุปัชฌาย์ อุปัชฌายะก็ยังไม่หนี พระกรรมวาจาฯก็ยังไม่หนี พระสงฆ์ก็ยังไม่หนีกัน คนก็แน่นอยู่นั้น ออกมาจะมาสึกต่อหน้าต่อตาคนมากๆ นี้มันไม่ขายหน้าโลกกระเทือนโลกเหรอ ไม่บวชเสียไม่ดีกว่าหรือ มันดีกว่าบวชแล้วมาทำอย่างนั้นนี่นะ แม่ก็ต้องทราบว่ามันทำไม่ลงเพราะรู้อยู่แล้วว่านิสัยของเราเป็นยังไง  นิสัยเราไม่เคยเป็นคนเสียหายนี่ การประพฤติเนื้อประพฤติตัวแต่ไหนแต่ไรมาเราไม่เคยเสียหาย เราพูดคุยได้จริง ๆ การประพฤติตัว ไม่เคยเถลไถล พอแม่ว่างั้น เอ้า บวช บวชละทีนี่..."